می ترسم

 

آنقدر به تو فکر کنم

 

که بند دلم پاره شود

 

و بوی تند خون بگیرم

 

بعد از نبودنم

 

نیمه جسدی بماند

 

 

و پر هایی به جا مانده از لاشخورها

 

 

و تو..

 

که برایم

 

هرگز نخواهی گریست…!

 

نه!

 

دیگر ممکن نیست

 

 

که با گوی های بلورینم

 

 

دیوار آهنی بینمان را

 

خراب کنم

 

و شمع های عطری اتاقم را

 

برایت شعله ور نگه دارم

 

و با نقابی بر صورت

 

خودم را

 

برایت

 

زیبا

 

جلوه سازم …

 

با آتش نگاهت سوختم

 

و دود های صورتی رنگم

 

 

در خاکستر عشقمان

 

 

محو شد ..

 

من که دیگر

 

 

به هیچ گل سرخی

 

 

اعتماد نمی کنم

 

و تنها اگر

 

(( باران )) بگوید (( دوستت دارم ))

 

برایش میگریم…

 

فصلی که من با تو ما شد
 

 

فصل سبز خواهش من!

 

فصلی که ما بی تو من شد
 

فصل خاکستری مرگ!

نظرات شما عزیزان: